Shin Megami Tensei V Review - Prima vervolg op een prachtige reeks (2025)

Met het succes van Persona zou je haast vergeten dat de reeks ooit begon als spin-off. Persona heeft zijn hoofdreeks immers flink stof laten happen tot op het punt dat ‘Shin Megami Tensei’ niet eens meer in de titel van nieuwe Persona-games staat. Waar Persona grote console releases en zelfs eigen spin-offs kreeg, moest ‘MegaTen’ het met een handjevol 3DS titels doen. Shin Megami Tensei V belooft eindelijk het waardige, moderne vervolg te worden waar fans al jaren om smeken. Het goede nieuws is dat het alles levert dat fans verwachten. Wel is het zo dat de paar wijzigingen die het doet weinig waardevols toevoegen.

Persona vs Shin Megami Tensei

Voor wie van Persona afkomt, maar nooit Shin Megami Tensei heeft gespeeld: er zijn hier vrij veel herkenningspunten. De wereld van een ‘MegaTen’ is gevuld met veelal dezelfde demonen die je bevecht en bevriend op grotendeels dezelfde manier als je in Persona 5 deed. Ook hier buit je in turn-based gevechten de zwakten van vijanden uit en haal je demonen over om voor je te vechten door de juiste dialoogopties te kiezen en ze om te kopen met geld en spullen.

Het verschil zit ‘em voornamelijk in de focus. Shin Megami Tensei richt zich minder op het vertellen van een verhaal en het uitdiepen van personages en meer op uitdagende gevechten en grote ideeën. Je confronteert hier geen maatschappelijke problemen met een groepje vrienden. In plaats daarvan confronteer je letterlijke goden om de wereld te herbouwen na een onvermijdelijke apocalyps. Ondertussen stelt de game wat pretentieuze vragen over de waarde van persoonlijke vrijheden tegenover het belang van het collectief. Welke verantwoordelijkheden heb je naar je naasten? Moet iemand vrij zijn om de vrijheid van anderen te ontnemen?

Het verhaal van Shin Megami Tensei V

Hetzelfde gebeurt in Shin Megami Tensei V. De hoofdpersoon loopt van zijn middelbare school met wat vrienden naar hun studentenhuisvesting, gaat een tunnel door en ontwaakt in een post-apocalyptisch Tokio waar hij engelen zijn klasgenoot ziet ontvoeren. Zelf wordt hij vervolgens door demonen belaagd. Een mysterieuze man genaamd Aogami schiet je te hulp en samen fuseren jullie in een Nahobino: een Shintoïstische god die de wereld van onzuiverheden zou reinigen. Er wordt een centraal mysterie neergezet waarbij Tokio inderdaad verwoest is en magische scholieren zich aansluiten bij ofwel de kant van orde en samenhorigheid (God) of die van chaos en individueel gewin (Satan). Jouw keuzes gedurende de game bepalen waar jij in dat spectrum valt. Het gaat verder dan het goed en kwaad dat je normaal in games ziet, maar verwacht niet meer dan filosofie 101. Wel wordt het leuk en groots gebracht - zelfs als de plot zich vooral op de achtergrond afspeelt. Zoals altijd zijn de gevechten en complexe systemen de ster van de show.

De focus op confrontatie boven verhaal betekent ook dat je personage zich bijna constant in vijandig gebied begeeft. Shin Megami Tensei is doorgaans een aaneenschakeling van kerkers, vaak in eerste persoons perspectief. Maar Shin Megami Tensei V gooit het over een ietwat andere boeg. Ten eerste grijpt het terug naar Nocturne waar onlangs een prima remaster van verscheen door de camera achter de hoofdpersoon te plaatsen. Ook ruilt het de eindeloze corridors voor - hoe kan het ook anders in 2021 - een meer open wereld.

Toegankelijkheid

Met name die laatste keuze blijkt een flinke ingreep. Shin Megami Tensei games staan bekend om hun moeilijkheidsgraad, en dat komt deels door alle corridors waar je doorheen moest. In een kerker kun je immers altijd aangevallen worden en als elk gevecht mogelijk dodelijk kan aflopen, maakt dat de route tussen twee save-punten in des te spannender. In Shin Megami Tensei V zijn het open gebieden, en staan vijanden in groepjes bij elkaar. Een gevecht ontwijken is zo simpel als een rondje om de groep vijanden lopen. Wanneer er dan toch een verplicht gevecht aankomt, wordt je daar ruim op tijd voor gewaarschuwd.

Het verkennen van de omgeving voelt nu meer als een pretpark dan een bloedstollend avontuur.

Het voordeel van deze aanpak is dat het spel als geheel iets toegankelijker en minder stressvol wordt. Zoeken naar specifieke demonen om te vangen is nu ook een eitje - je ziet ze simpelweg rondlopen. Daarbij is het verkennen van de omgeving wat boeiender. Voorheen was het hier en daar een zijpad in wandelen, een schatkist vinden en weer terug naar het hoofdpad. Het post-apocalyptische Tokio van Shin Megami Tensei V daarentegen zit vol geheime plekken en collectibles, waaronder de Miman: schattige kleine wezentjes die je voorwerpen geven en helpen permanente, passieve vaardigheden te ontgrendelen. Hoewel het zoeken naar collectibles zeker leuk is, gaat er een deel van de spanning van eerdere games door verloren. Het verkennen van de omgeving voelt nu meer als een pretpark dan een bloedstollend avontuur.

Dat wil overigens niet zeggen dat Shin Megami Tensei V makkelijk is - in tegendeel. Het spel begint vlotjes, maar al gauw kom je de eerste baas tegen. Baasgevechten vormen een keiharde muur voor iedereen die de systemen niet meester is, of niet de juiste set demonen heeft verzameld. Zelfs op de ‘Rookie’ moeilijkheidsgraad moet je op zijn minst zorgen dat jouw groepje demonen aanvallen van het juiste element kennen, en niet zwak zijn tegen het element van de vijand. Op normal word je zelfs finaal afgemaakt als je niet de juiste buffs en debuffs op de juiste momenten inzet. De uiteindelijke release zal een extra, makkelijkere mode toevoegen, maar met de selectie die tijdens de reviewperiode beschikbaar was, is elk gevecht een puzzel. Als je hoofdpersoon op enig moment sterft, is het overigens game over en kun je een handmatige save herladen. Shin Megami Tensei doet niet aan autosaven en zeker niet aan tweede kansen.